Ψάξου

Tuesday, April 5, 2011

Stockholm

(Aς πούμε τις ιδέες μας δημόσια. Αυτό που προτείνω με το libo παρέα είναι το εξής: να γράφουμε για τα ταξίδια μας. Όχι, δεν θα κάνουμε οδηγούς. Θα καταγράφουμε απλά τι είδαμε, τι σκεφτήκαμε για το κάθε μέρος. Και μια ιδέα ένα βήμα  πιο μετά είναι αυτή: όσοι φίλοι βρίσκονται σε erasmus και  θα ζήσουν σε μια πόλη 6 ολόκληρους μήνες, να καταγράψουν τις σχετικές τους σκέψεις και αυτοί. Σήμερα κάνω απλά μια μικρή συνέχεια καθώς ο libo είναι αυτός που postare πρώτος για το ταξίδι του στο Μιλάνο)



Ταξίδεψα στη Στοκχόλμη στις αρχές Δεκεμβρίου, και ενώ βρισκόμουν στο Λονδίνο. Να ναι καλά η ryanair και τα μεταφορικά μέσα μου κόστισαν 40ευρώ (πήγαινε και έλα, από και προς Λονδίνο). Η ryanair λοιπόν είναι μια low-cost αεροπορική εταιρία, που θέλει όμως μια παραπάνω προσοχή (όχι για θέματα ασφάλειας!!): Το check-in γίνεται μόνο online και σε περίπτωση που δεν το έκανες έτσι σου βάζουν χρηματική ποινή. Επίσης είναι πιο αυστηροί απο την easyjet στον έλεγχο του μεγέθους του σακιδίου, επιτρέπεται δηλαδή μικρότερο σακίδιο και ελέγχουν αυστηρά διαστάσεις και βάρος.Κατά τα άλλα τα καθίσματα είναι ένα μικρό κλικ πιο στενά από την easyjet, αλλά δεν έγινε και τίποτα.Κάθεσαι στις μπροστινές θέσεις και είσαι βασιλιάς.

Προσγειώθηκα σε ένα αεροδρόμιο κάπου 2 ώρες από Στοκχόλμη, πήρα το λεωφορείο και πήγα να συναντήσω την άγνωστη φίλη μου. Αυτή έκανε erasmus και έμενε στις εστίες του πανεπιστημίου. Δεν θέλω να αναφερθώ όμως ,οσάν ημερολόγιο, σε κάθε περιστατικό του 4ημέρου εκείνου. Ας εστιάσουμε στη πόλη με τη σειρά που την είδα και την σκέφτηκα:

Το μετρό: Φημισμένο ως ένα από τα πιο όμορφα metro του κόσμου, το metro της Στοκχόλμης είναι πράγματι ένα ακριβό έργο τέχνης. Το ακριβό έγκειται στο εξής: για μια 3ημερη κάρτα για τα αντίστοιχα ΜΜΜ πλήρωσα 20 ευρώ (φοιτητικό). Όπως θα έγραφε και ο ξενιτεμένος lance βέβαια, δεν ξέρω κατά πόσο αυτό το ποσό φαντάζει ακριβό για τους ίδιους τους Σουηδούς. Κερδίζουν σίγουρα πολλά παραπάνω χρήματα σε σχέση με εμάς και αυτή η κάρτα τους παρέχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν και ορισμένα τρένα εκτός Στοκχόλμης. Ας τελειώνουμε όμως με τα χρηματικά.. Περνάς λοιπόν με την ασύρματη κάρτα σου την τζαμένια πόρτα του ελέγχου και κατεβαίνεις με τις κυλιόμενες σκάλες (άλλες σκάλες εξάλλου δεν υπάρχουν). Αμέσως αντιλαμβάνεσαι ότι η οροφή σου φαντάζει πολύ ψηλή, ενώ όταν βρεθείς στην αποβάθρα βλέπεις μια άλλη άπλα, μια πλατφόρμα σίγουρα 1/3 μεγαλύτερη από την αντίστοιχη της Αθήνας. Το τρένο έρχεται και δεν σου κάνει εντύπωση που και αυτό είναι 1/3 μεγαλύτερο από το δικό μας, όχι μόνο σε πλάτος, αλλά σε ύψος και στις αποστάσεις μεταξύ των καρεκλών. Οι σταθμοί περνούσαν ένας ένας και αυτό παρατηρούσα που είναι η διαφορετικότητα του κάθε σταθμού. Μια γενική άποψη σίγουρα υπάρχει, κυριαρχεί το σκούρο γκρι και θυμίζει λίγο μεγάλη σπηλιά. Κάθε σταθμός όμως έχει κάτι το ιδιαίτερο καλλιτεχνικά. Παραθέτω φωτογραφίες.


Ο κεντρικός εμπορικός δρόμος: Πραγματικά μαζί και με αυτό το ταξίδι κατάλαβα (το πολύ απλό) ότι ΟΛΟΙ οι εμπορικοί δρόμοι του κόσμου είναι ίδιοι. Μιλάω για ΤΟΝ εμπορικό δρόμο κάθε πόλης, ο οποίος κανένα προσωπικό στοιχείο της κάθε πόλης πια δεν έχει. Η nike, τα applestore και τα μεγάλα εμπορικά κέντρα παντού ίδια είναι, δεν αλλάζουν. To στοίχημα του κάθε ταξιδιώτη είναι να βρεί τους άλλους δρόμους, την ντόπια αγορά (δεν ειμαι σίγουρος ότι την βρήκα)

Το ιστορικό κέντρο (gamla stan): Βρίσκεται στο κεντρικό νησί της Στοκχόλμης και αποτελεί ουσιαστικά το κεντρικότερο σημείο της πόλης. Με μια ιδιαίτερη σκανδιναβική αρχιτεκτονική στα κτήρια της και πολύ στενά δρομάκια, το gamla stan περπατιέται ευχάριστα σε πολύ λίγο χρόνο. Αποτελεί την απαρχή της Στοκχόλμης.






To εθνικό πάρκο Lina: Την επόμενη μέρα αφότου έφτασα, η φίλη μου με ενημέρωσε ότι είχε κανονίσει μια βόλτα στο εθνικό πάρκο Lina, λίγο έξω από την Στοκχόλμη. Φόρεσα λοιπόν ότι είχα και δεν είχα (η θερμοκρασία κυμαινόταν γύρω στους -6) και την ακολούθησα. Και ήταν αυτή μια βόλτα και εμπειρία που ποτέ δεν θα είχα αποκτήσει αν βρισκόμουν μόνος μου στη χώρα. Ποιος σηκώνεται να περπατήσει μες στα δάση Δεκέμβρη μήνα?

Πήραμε το metro, το τρένο και ένα λεωφορείο και αποβιβαστήκαμε στη μέση του πουθενά, στη άκρη ενός δάσους. Και έτσι απλά ξεκινήσαμε να περπατάμε πάνω σε απάτητα μονοπάτια (είχε χιονίσει το προηγούμενο βράδυ και το ύψος του χιονιού ήταν τουλάχιστον μισό μέτρο), ανάμεσα σε φορτωμένα από το χιόνι δέντρα, δίπλα σε παγωμένες λίμνες. Από την χαμηλή θερμοκρασία που επικρατούσε το χιόνι παρέμενε κολλημένο στα κλαδία των δέντρων και έκανε το τοπίο να θυμίζει το χωριό του αη-Βασίλη. Προχωρούσαμε λοιπόν ανάμεσα στα δέντρα, ακολουθώντας τα σημάδια ενός υποτυπώδους μονοπατιού. Μέσα σε λίγη ώρα συναντήσαμε μια παγωμένη λίμνη. Αυτό που δεν ήξερε κανείς (και αντίθετα ξέρει κάθε μέσος Σουηδός) είναι ότι δεν περπατάς πάνω σε παγωμένη λίμνη πριν τα τέλη Γενάρη! Δεν έχει σημασία πως, αλλά βρεθήκαμε να περπατάμε σε ένα λεπτό στρώμα πάγου, χαρούμενοι για την εμπειρία.Ξαφνικά όμως ο πάγος έσπασε σε ένα σημείο και ένας από την παρέα έπεσε μέσα. Στο σημείο που έπεσε ήταν σχετικά ρηχά, οπότε κατάφερε (μετά από 2 αποτυχημένες προσπάθειες όπου ο πάγος έσπασε περαιτέρω) να βγει. Η βόλτα για τον φίλο μας τελείωσε εκεί. Εμείς συνεχίσαμε για καμιά ώρα, κάναμε το πικνικ μας και επιστρέψαμε στη Στοκχόλμη. Αργότερα την ίδια μέρα μάθαμε ότι μετά τα μέσα Γενάρη, τα νερά ανάμεσα στη πόλη παγώνουν και οι κάτοικοι κάνουν iceskating τριγύρω..

Αυτό που συνειδητοποίησα, από την αρχή κιόλας του περιπάτου μας, ήταν ότι, ναι, άξιζε που χάλασα 1 από τις 3 μέρες μου στη Στοκχόλμη στο εθνικό αυτό πάρκο. Kαι αυτό, όχι γιατί απλά είδα κάτι τόσο όμορφο, αλλά γιατί είδα κάτι τόσο διαφορετικά όμορφο, ένα τοπίο που βρίσκεται μονάχα σε κάτι βόρειες χώρες σαν κι αυτή. Δεν φτάνει να δει κανείς μονάχα τις πόλεις. Οι φωτογραφίες μπορεί να λένε πιο πολλά.
(η λίμνη)

Το κλίμα και οι άνθρωποι: Οι άνθρωποι και οι ρυθμοί της πόλης κινούνται στο σκοπό του βόρειου κλίματος. Το κρύο μαζεύει τους ανθρώπους και το χιόνι φέρνει μια ησυχία στη πόλη. Στις βόλτες μου δηλαδή τριγύρω βρήκα πως είχε ιδιαίτερη ησυχία. Αυτό με προβλημάτισε στην αρχή. Αναρωτήθηκα αν είναι αλήθεια λοιπόν ότι εμείς της Μεσογείου είμαστε πιο φωνακλάδες. Μετά από λίγο όμως συνειδητοποίησα αυτό που σπάνια βιώνουμε στην Αθήνα, την ησυχία του χιονιού που τραβά κοντά του τον κάθε ήχο και οδηγεί τα πάντα γύρω του σε πιο αργές, προσεκτικές κινήσεις. Και οι άνθρωποι ζουν αρμονικά με αυτό. Δεν καθαρίζουν το χιόνι από τα πεζοδρόμια, δεν σκορπίζουν αλάτι για να το λιώσουν (από την μια ξέρουν ότι θα ρθει και την επόμενη μέρα και ,κατα δεύτερον, η οικολογική τους συνείδηση τους επιβάλλει να μην χρησιμοποιούν το καταστροφικό για το περιβάλλον αλάτι). Σκορπίζουν λοιπόν χαλίκια ανάμεσα στο χιόνι για να πατούν πιο σταθερά. Αυτό μονάχα. Κι όλα μετά συνεχίζουν κανονικά.

Συνεχίζουν βέβαια με έναν ήλιο μουντό. Κι αυτό είναι το δεύτερο στοιχείο μετά το χιόνι, που με εντυπωσίασε. Η ανατολή ήταν στις 9 και η δύση γύρω στις 2κ30. Μην φανταστεί κανείς ότι ανάμεσα 9 και 2κ30 ο ήλιος βασιλεύει μεσουρανίς, σπινθηροβόλος και ζωηρός.. Είναι ένας ήλιος μουντός και μελαγχολικός, σαν να βραδιάζει. Για τους ανθρώπους όμως εκεί είναι και αυτό κάποιος ήλιος, κάποιος λίγος ήλιος. Αυτή λοιπόν η ηλιόλουστη διορία, ζει τους ανθρώπους στις ώρες της. Όλα λειτουργούν νωρίς, η νύχτα δεν εκτιμάται το ίδιο.