Sto american ayto bar..

Μπαίνω μέσα στο american αυτό bar και κοντοστέκομαι κοντά στη πόρτα. Πριν προλάβω ακόμα να αφήσω τη ζακέτα μου, την κοιτάζω να μου ρίχνει ματιές, να μου χαρίζει σκέψεις. "Δεν μπορεί" σκέφτομαι, και αράζω με τη παρέα μου. Κι αυτή συνεχίζει όμως. Κι όχι μονάχα αυτή, μα και η παρουσία της που στιγμή στη στιγμή με κερδίζει και μου υπόσχεται το λιγότερο μια ονειροπόληση. Μα όσο πιο πολύ με κοιτάζει η ονερειροπόληση αυτή φαντάζει ξένη, σε μια πραγματικότητα που στέκει πιο ψηλά.΄

Λίγο μετά όμως, τότε που ξεκινάει τον περίπατο αυτό προς το μέρος μου, η ανάσα μου στέκει καθηλωμένη για κάποιες στιγμές. Μέχρι να μάθει και μετά να συνεχίσει. Βήμα στο βήμα, κι οι σκέψεις μου μπερδεύονται Μπερδεύονται έτσι που δυσκολεύομαι να δω καθαρά και ..

Τώρα φτάνει δίπλα μου. Το άρωμα της συνεπαίρνει αυτό που ήξερες από πιο πριν ότι θα συνεπαρόναν, μόνο που δεν φανταζόσουν πότε ότι μπορούσε κάτι τέτοιο να συμβεί με κάτι το "φτιαχτό", με κάτι που βρίσκεται σε μπουκαλάκια αεροδρομίων και περιμένει ταξιδιώτες. Ανοίγει το στόματι της. Και καθώς έχει πλησιάσει το αυτί μου, προλαβαίνω μια εικόνα να πάρω από τα χείλη αυτά πριν περάσω στη επαφή εκείνη που σχετίζεται και με τα χείλη τα δικά μου.

"θα θέλατε κάτι;", με ρωτάει
"μια μπύρα"

καπ