Δεν θα σου πω ότι δεν σκέφτομαι το αύριο, γιατί το σκέφτομαι. Και ίσως να σου πω ότι ξύπνησα πρωινά με μια μελαγχολία, γιατί διάφοροι ουρανοί με είδαν με μια θλίψη δίχως αιτία. Κι ήταν και κάτι βραδιές τέτοιες εξίσου, μόνο που τότε έτυχε και είχα κοντά μου άλλες ανάσες και άλλες σκέψεις, άλλες μελαγχολίες λίγο πιο σοβαρές με αιτία και ιστορικό και δυό λόγια ακόμα που κρατούσαν. Τι έχουν να λένε άλλο όλα αυτά λοιπόν, παρά το ότι εγώ ήμουν εδώ και δεν περνούσα απλά απ’ έξω μου; (ή τουλάχιστον έτσι έλεγα στο εγώ μου).
Νόμιζα λοιπόν πως ήμουν εδώ όταν τα λέγα όλα αυτά, μα δεν μου ‘ρχόταν το πιο φανερό και ξάστερο, το πιο λαμπρό κι ανάλαφρο για όλους μας αν θές, να σκεφτώ πως όλα σαν κύκλος είναι. Σαν κύκνος είναι όλα και έχουν και μαύρες μέρες, κι έχουν και μαύρες πάπιες μέσα στο κύκλο αυτό που γυρίζει μπρος μας.
Είναι ήσυχο αυτό, δεν λέω. Σε ηρεμεί και σε ησυχάζει έτσι που θες και να πλαγιάσεις, στο ξέχασμα αυτό που ονειρεύεται στα φεγγάρια και συνεχίζει το κύκλο του τις μέρες. Ήλιος τη μέρα, φεγγάρι -κι όχι πάντα- τη νύχτα. Κανονικότητα μες στο λίγο προβληματισμό και μέσα στο λίγο από προβλήματα.
.Σήμερα όμως έβαλα μέσα στο μυαλό μου, έβαλα μες στη σκέψη μου και δεν μπορεί κανείς να μου το βγάλει αυτό απόψε, πως δεν είμαι τίποτα άλλο παρά το τι ορίζω, πως δεν είμαι κανένας παρά το ποιος θέλω και προσπαθώ να γίνω και πως τίποτα δεν χρωστάς σε καμία θλίψη έτσι που να μην σε κατατρέχει. Άμα δεν θες δεν υπάρχει κι άμα θες την κάνεις να μην υπάρχει.
Ίσως βέβαια τότε να βρεθείς γυμνός μπροστά σου. Δίχως προβλήματα, ποιο δα είναι το πρόβλημα και δεν είσαι αυτό που.. -τα πάντα και το τίποτα, αρκεί κάτι- ;
-Για να τα ακούμε τα λέμε παιδιά, μην σκαλώνετε.
Πρώτος εγώ.
Venceremos amigos. kap
No comments:
Post a Comment